Lutnią obudziłaś drzemiący świat
I w jednej struny chwili
Stałaś się opoką dźwięku
Byłaś i trwałaś wiernie
Swojej Ojczyźnie, Miastu swemu
Semper fidelis Tyś zwieńczona
I w Trójcy Świętej Jedynemu
/1-Grodno nad Niemnem
Grodno to urokliwe białoruskie miasto położone malowniczo nad Niemnem.
W sezonie letnim wielu turystów i mieszkańców spacerowało ulicami miasta, a zwłaszcza po głównym deptaku, gdzie jest sporo klimatycznych miejsc.
Turyści odwiedzali remontowane ruiny Starego Zamku, a także te nowsze zabytki.
Był w historii okres, w którym Grodno było miastem polskim.
Tam żyło wielu Polaków w symbiozie z Białorusinami, Żydami i innymi nacjami. Wszyscy żyli w zgodzie i szanowali swoje tradycje, zwyczaje i religie.
/ Henryk Vogelfänger, ps. „Tońko”, „Tońcio”
Szczepko i Tońko... Prawie dziewięćdziesiąiąt lat minie niebawem od dnia, kiedy pojawili się na antenie radiowej po raz pierwszy. Przetrwali pamięć trzech pokoleń, przez fale eteru zdążyły w tym czasie przepłynąć armie całe Walerych Wątróbków, profesorów Pęduszków, Matysiaków i Jezioran, a dziś jeszcze trwa pamięć o tych dwóch lwowskich batiarach. Były czasy, gdy żadna „Dynastia” i żadna „Santa Barbara” nie wymiatały tak ulic, jak udawało się to „Wesołej Lwowskiej Fali”. Co tydzień o dziewiątej wieczorem w niedzielę wszystkie ówczesne superheterodyny, wszystkie „Philipsy” i „Telefunkeny”, i wszystkie grające jeszcze tu i ówdzie za pomocą akumulatorów i „anodówek” „Daimon” aparaty radiowe nastawione były na falę średnią o długości 385,1 metra, którą arendowało w eterze „Polskie Radio Lwów”.
Cała „Wesoła Lwowska Fala”, będąca składanką monologów i skeczów, była swoistego rodzaju zwierciadłem odbijającym specyficzny klimat Lwowa, tego miasta-bukietu splecionego z różnobarwnych języków, kultur i obyczajów, zadzierającego nosa z racji swej niedawnej stołeczności (stolica Galicji, Lodomerii i Wielkiego Księstwa Krakowskiego, czyli — jak powiadali nasi radiowi bohaterowie — stolica Golicji, Głodomerii i wielkiego świństwa krakowskiego.
/ 1-Książka „Przeszłośc i teraźniejszość edukacji na Kresach”
Jestem z zawodu nauczycielką, bardzo lubiłam moją pracę, więc proszę się nie dziwić, że chętnie podejmuję te tematy również w odniesieniu do Kresów.
Mam przed sobą ciekawą książkę na ten temat, z opracowaniami dotyczącymi ważnych tematów.
Mam też wspomnienia Kresowianek – pani Anastazji Paszkowskiej i pani Ireny Olszyńskiej. Ich pamiętniki to bezcenne dokumenty. Spróbuję się zmierzyć z tym tematem.
Najpierw wyższe uczelnie. Zacznijmy od Lwowa, nie pomniejszając znaczenia Wilna- to dwa najważniejsze ośrodki naukowe przedwojennych Kresów.
Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie w II Rzeczypospolitej był wyróżniającą się uczelnią.
Początek działalności Uniwersytetu zbiegł się równolegle z wydarzeniami, jakie rozegrały się we Lwowie w listopadzie 1918 r.
/ Wnętrze Lwowskiej Galerii Sztuki. By Lestat (Jan Mehlich) - Praca własna, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=2179238
Lwowska Galeria Sztuki (taką bowiem nazwę nosi od 1998 roku Lwowska Galeria Obrazów) została założona przez lwowski magistrat w 1897 roku.
W 1902 roku zakupiono dla niej dzieła lwowskich artystów: Wilhelma Leopolskiego: "Śmierć Acerny" i "Lichwiarz", Styki, Wygrzywalskiego oraz kilka płócien Jana Matejki (m.in. "Śluby lwowskie Jana Kazimierza"), Jacka Malczewskiego i Okunia. Przestraszeni wydarzeniami rewolucyjnymi lat 1905-1907, liczni posiadacze prywatnych kolekcji, obawiając się o los swoich zbiorów, starali się je sprzedać. Dało to nowy impuls dla zmian własnościowych wielu dzieł.
