/ Pomnik pomordowanych profesorów polskich na Wzgórzach Wuleckich we Lwowie z lat 70. XX w. Jedyny z trzech betonowych bloków, nigdy niedokończony i zdemontowany na początku lat 80. XX w.  Foto: autorstwa Stanislaw Kosiedowski - Praca własna, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=18454926

Tylko trzy z kilkunastu lwowskich pomników pozostały nietknięte: Kiliński w Parku Stryjskim, Bartosz Głowacki w Parku Łyczakowskim (ocaliło ich widać nienaganne pochodzenie socjalne) oraz Adam Mickiewicz na placu Mariackim. Wszystkie inne podzieliły dokładnie taki sam los, jaki był udziałem lwowian; hrabia Aleksander Fredro repatriował się na rynek we Wrocławiu, Kornel Ujejski do Szczecina, Jan III Sobieski na koniu pocwałował aż do Gdańska. Dokąd deportowano Smolkę lub Jabłonowskiego — dotąd nie wiadomo i wszelki ślad po nich zaginął.

Dziś przybyło miastu mnóstwo nowych, kleconych naprędce, w rytm równie naprędce dopisywanej, niekoniecznie zbieżnej z faktami, historii.

Czytaj więcej

Stanisław Wasylewski, nasz niegdysiejszy bardzo bliski sąsiad na Łyczakowie (on mieszkał przy ulicy Łyczakowskiej 127, my — przy tejże ulicy pod numerem 137, a więc o pięć zaledwie domów dalej) — w swoim Niezapisanym stanie służby tak pisał o batiarach:

Rozmaitego autoramentu awanturniczość złożyła się na tę rasę, która się tak wyraźnie odcina na tle krajobrazu społecznego innych miast polskich. Jeżeli ludność Lwowa jest aliażem i „miszkulancją" różnych nacji, które tędy w ciągu wieków przepływały — to cóż dopiero jej przedmiejski łazik, „słodki wariatuńcio" i makabunda z Kręconych Słupów czy Czartowskiej Skały?

Czytaj więcej

 / Typowe dla tego okresu pastwisko

Lato 1939 roku było wyjątkowo upalne. Dobiegały końca moje ostatnie szczęśliwe wakacje. Zdałam do pierwszej klasy gimnazjum w moim rodzinnym mieście Dubnie. W nowym granatowym mundurku z niebieską tarczą na rękawie chodziłam dumna i z niecierpliwością czekałam pierwszego września – początku nauki. Wakacje te początkowo spędzałam na wsi Kraśnica Ułańska koło Dubna, gdzie rodzice moi posiadali ziemię. Nie uprawiali jej, lecz była oddana w dzierżawę. Co roku wyjeżdżaliśmy tam zapraszając swoje koleżanki ze szkoły. Jakież to były szczęśliwe chwile, gdy po zakończeniu roku szkolnego razem z siostrą Marią i koleżankami jechałyśmy furmanką na wieś. Wtedy nie były w modzie wczasy, a właśnie taki wypoczynek. Rodzice zostawali w mieście pochłonięci swoimi zajęciami, a dzieci wypoczywały czynnie.

Czytaj więcej

Jak miliony potomków Kresowian wyrosłem i wychowywałem się w wołyńskiej rodzinie, gdzie w każde święta obowiązywały tradycje i obyczaje małej ojczyzny moich rodziców.

Nie były to tradycje typowo wołyńskie bo przecież w wołyńskim Kowlu świętowano niemal identycznie jak świętowali ówcześni Polacy z  miast II RP. Piszę „niemal”, bo jednak brały się jakieś tam różnice ale wynikały one bardziej z ówczesnego położenia geograficznego Polski Kresowej a tym samym z dostępnością do niektórych dóbr konsumpcyjnych które w jednym regionie ówczesnej Polski występowały bardziej obficie a w innych mniej.

Nie miało to jednak wpływu na sam przebieg Wielkiego Tygodnia w którym przygotowywano się największego święta chrześcijan, Zmartwychwstania Pańskiego.

Czytaj więcej