/ Generał dywizji Lucjan Żeligowski. Fotografia portretowa z lat 1919-1923. ARTICLE_FULL_PHOTO [2475x3520, 871.5kB] ARTICLE_SOURCE: Narodowe Archiwum Cyfrowe

Od listopada 1918  na południowym wschodzie trwała wojna polsko-ukraińska o Galicję wschodnią .  Tereny województwa tarnopolskiego były  widownią walk w 1918 r. w czasie wojny z Ukrainą o przyszłość Małopolski Wschodniej. 1 listopada 1918 Ukraińcy rozpoczęli walkę o Lwów zajmując część miasta, jednocześnie zbrojnie przejęły władzę w tarnopolskim zajmując Tarnopol. Na ten okres miasto zostało tymczasową stolicą Zachodnio-ukraińskiej Republiki Ludowej. Po wielomiesięcznym oblężeniu Lwowa, w marcu 1919 r. polskie oddziały odbiły linię kolejową Przemyśl-Lwów, a Naczelne Dowództwo Wojsk Polskich opracowało plan ofensywy przeciwko siłom ukraińskim operującym w Małopolsce Wschodniej. Celem głównym było rozbicie tych sił na Wołyniu i tzw. Galicji Wschodniej, ochrona polskiej ludności oraz odzyskanie obszarów tzw. Galicji Wschodniej oraz uzyskanie bezpośredniego połączenia Polski z Rumunią.

Czytaj więcej

 Jan Bednarek urodził się w Nowej Dąbrowie w roku 1915 jako syn Piotra i Weroniki zd. Leśniewska. Początkowo przebywał w Radowiczach, gdzie zawarł związek małżeński   z  Adelą Rakowską, mieszkanką Radowicz w 1939 roku w kościele w Turzysku.    Zasadniczą  służbę wojskową odbywał Stryj wcześniej  w KOP-ie  na Polesiu w latach 1935-38, którą ukończył w stopniu plutonowego. W wojsku wyczuł się specjalności telefonisty i dlatego mógł podjąć pracę na poczcie w Turzysku. Pracował tam i za okupacji sowieckiej i niemieckiej przy akceptacji przełożonych, będąc zaprzysiężonym członkiem ZWZ od 08. 1941, przyjął pseudonim „Kowiński”. Mówiło się w rodzinie, że Stryjek służąc w KOP-ie „chodził na tamtą stronę”, co rozumiemy że chodził na sowiecką stronę w celach wywiadowczych. Do  Zasmyk został skierowany rozkazem w połowie sierpnia 1943 roku  i jest najpierw  d-cą drużyny łączności a potem d-cą II plutonu w oddziale „Jastrzębia”.
Bierze udział w wyprawie do Osieka, Bud Ossowskich, walce pod Ośmigowiczami oraz wielu innych akcjach oczyszczających teren z upowskiej dominacji.

Czytaj więcej

/ Genowefa i Władysław Pniewscy

„Dubno było miastem rzemieślniczym. Mieszkała w nim spora ilość złotników, ludwisarzy, zegarmistrzów, krawców, stolarzy, zdunów, kamieniarzy, murarzy, piekarzy, kuśnierzy, kowali, rzeźników, garbarzy, 16 młynarzy, a najwięcej ponad 200 szewców.
Szewcy mieszkali głównie na przedmieściu Zabrama i na Czerneczyźnie. Osada na Zabramie, gdzie wypalano cegłę, nazywała się Cegielnią. Na Cegielni mieszkało ponad 40 szewców, a także stolarze, cieśle, murarze i dekarze.”
„Na naszym przedmieściu Surmicze mieszkali murarze. Każda rodzina murarska miała własną specjalizację i chroniła tajniki swojego warsztatu. Mieszkały tutaj również rodziny garbarzy. Garbarze wytwarzali podeszwy do obuwia i garbowali skóry na cholewki i nosy. Żony surmickich rzemieślników zajmowały się wypiekiem i sprzedażą placków. Znane były wszystkim mieszkańcom legendy. Pośród placu rynkowego, jak opowiadał pewien leciwy Polak w roku 1932, była kiedyś wielka kałuża.

Czytaj więcej

/ Wacław Beynar „Orszak” i mjr Zygmunt Szendzielarz

ORSZAK - Beynar Wacław
Urodziłem się 19 Xl 1914 r. w zaścianku Korcze-Podhorowe, gmina Jody, powiat brasławski, woj. wileńskie, z ojca Konstantego Beynara, matki Emilii z domu Misztowt. Z chwilą wybuchu wojny od razu wszystko się załamało, nic tylko w moim życiu osobi¬stym, ale całego społeczeństwa. Słuchało się komunikaty radiowe, które co prawda pocieszały, że nasze wojsko dzielnie walczy, że Westerplatte się broni, co dodawało otuchy społe¬czeństwu, czekano na sprzymierzeńców. Nic brałem udziału w wojnie 1939 r., bo byłem przydzielony do RKW i czekałem na rozkaz zgłoszenia się na oznaczoną datę, którego już nic zdążyłem otrzymać, a czynną służbę odbywałem w Szwadronie Łączności 3. Samodzielnej Brygady Kawalerii, który stacjonował na Rossie w Wilnie. Stan napięcia trwał do 17. IX. 1939 Po paru dniach zaczęło wkraczać wojsko sowieckie na nasze ziemie.

Czytaj więcej