/ W niedzielę 11 lipca 1943 roku nacjonaliści ukraińscy dokonali bestialskiej rzezi ludności polskiej w Porycku

Konferencja dobiegała końca. Ostatni dzień przeznaczony był na obrady w sekcjach problemowych. Moi ukraińscy koledzy profesorowie z Uniwersytetu, wiedzieli, że bardzo marzyłem o odwiedzeniu swojej miejscowości, w której urodziłem się i mieszkałem. O tym często rozmawialiśmy podczas przerw w naszych seminariach „Polska – Ukraina: trudne pytania”. Zaproponowali więc, że mogą zorganizować mnie w ostatnim dniu konferencji wyjazd samochodem do Iwanicz. Oczywiście, propozycję przyjąłem z wielką radością. W podróży towarzyszył mnie mój ukraiński kolega prof. Bohdan Zabrowarnyj. Droga do Iwanicz prowadziła przez miejscowości: Górka Połonka, Czaruków, Horochów, Podberezie, Milatyn, Poryck. Miejscowości powyższe znałem z lat młodości lub kojarzyły mi się z wydarzeniami, jakie miały miejsce w czasie wojny, stąd też odżyły wspomnienia o tym co się tu zdarzyło.

Czytaj więcej

 29 sierpnia (prawosławne święto Wniebowzięcia NMP) 1943 roku:

Czytaj więcej

 Po powrocie z wojny tato otrzymał od ojca Franciszka 20 hektarów dobrej ziemi. Będąc legionistą Piłsudskiego, za zasługi na polu chwały też otrzymał spory kawałek. Stało się to w momencie gdy rozparcelowano jeden z folwarków należących do pana Bubera i dzięki przeprowadzonej reformie rolnej pod Zbarażem powstała nowa osada - Nowy Rogowiec, zamieszkana w większości przez ludność polską. Przed drugą wojną mieszkańcy tej osady zdążyli jedynie poświęcić plac pod budowę kościoła, zbudować go nie zdążyli na wskutek działań wojennych. Postawiony na placu i poświęcony krzyż długo jeszcze był niemym świadectwem i znakiem nie spełnionych nadziei katolików. Ojciec tutaj właśnie rozpoczął  budowę domu mieszkalnego i wkrótce przeniósł się ze Zbaraża Starego na nowe miejsce. W 1922 roku ożenił się z Katarzyną, nazwiska nie pamiętam.

Rok później młodemu małżeństwu urodziła się córka Janina. Pierwsza żona mojego niestety umiera. Michał Partyka rozpoczyna pracę w referacie rolnym Starostwa Powiatowego w Zbarażu. W międzyczasie dokształca się kończąc wiele kursów. Jeździł po zbaraskich wsiach organizując mieszkańcom kursy wspomagające pracę rolnika. Nierzadko wspomagany przez Spółdzielnię Mleczarską, Kasę Stefczyka i Spółdzielnię Spożywców, organizuje specjalistyczne kursy gotowania, obsługi urządzeń, czy kroju i szycia. Bardzo przydatny w jego codziennej pracy staje się zwykły rower pomagający sprawniej poruszać się po rozległym terenie powiatu zbaraskiego.

Czytaj więcej

25 lipca w godzinach popołudniowych, na zaproszenie gen. Fokanowa, do Skrobowa udało się całe dowództwo dywizji. W tym czasie bataliony pod dowództwem kpt. Jana Józefczaka „Hrubego” maszerowały w zwartej kolumnie w kierunku Lubartowa. Na wysokości Skrobowa kolumna została zatrzymana. Okazało się, że oddziały dywizji weszły w przygotowany przez wojska sowieckie tzw. „worek”, otoczony przez piechotę, czołgi i artylerię. Wtedy gen. Fokanow przedstawił dowództwu 27. WDP AK oświadczenie z żądaniem złożenia broni.  Po rozbrojeniu oddziały dywizji miały przejść do rejonu Łuszczowa pod Lublinem, w celu dokonanie reorganizacji. Żądania dowództwa sowieckiego były zaskoczeniem. Dowódca dywizji płk Jan Kotowicz „Twardy” sprzeciwił się temu żądaniu. Powołał się na niedawne wspólne walki na Wołyniu i Polesiu, na współdziałanie z armią sowiecką w bitwie kowelskiej. Nie odniosło to żadnego skutku – decyzja była nieodwołalna. Pod lufami czołgów i karabinów maszynowych wszelki opór był bezcelowy.

Czytaj więcej