/ Lublin. Pomnik ofiar ludobójstwa

W noc sylwestrową z  31 grudnia na 1 stycznia 1943 na 1944 rok:     
We wsi Gozdów pow. Hrubieszów upowcy zamordowali w młynie 3 Polaków.  
W osadzie fabrycznej Orżew pow. Równe Ukraińska Powstańcza Armia oraz chłopi ukraińscy z okolicznych wsi ubrani w białe maskujące płachty dokonali napadu na polskich uchodźców zgromadzonych w Zakładach Orżewskich wytwórni dykty, nad rzeką Horyń. Polacy podjęli próbę ucieczki do stacji kolejowej odległej o 6 km. Kogo Ukraińcy dopadli był torturowany i zabijany, ginęły całe rodziny. Tych, którzy pozostali w fabryce, spalili żywcem. Tej nocy zamordowali ponad 50 Polaków, głównie kobiet, dzieci i starców.

Czytaj więcej

Do redakcji Gazety Lubuskiej przyszedł: Czytelnik Zbigniew Koryciński i przyniósł fotografie z domowego albumu z prośbą. czy ktoś może pomóc w rozszyfrowaniu okoliczności powstania fotografii..?

Pan Zbigniew opowiedział  historię swojej rodziny w kilku zdaniach. Rodzina wywodzi się z okolicy Wormian, później był sekretarzem w Trokach. Tam urodzili się wujkowie naszego czytelnika. Ale mama, najmłodsza z rodzeństwa, przyszła na świat już w Wilnie.

Do dziś wspomina Ostrą Bramę. Wacław Jurkojć jako 18-latek wstąpił do legionów. Po wyjeździe z Kresów mieszkał i pracował w Świebodzinie, gdzie krótko stał na czele magistratu, a później w Trzebiechowie...

Czytaj więcej: https://gazetalubuska.pl/niezwykle-rodzinne-zdjecia-legiony-pilsudski-i-wilno-w-tle-kto-pomoze-rozwiklac-zagadke/ar/13652642?fbclid=IwAR0_ktffX7swuRlit64fqWcpc5rjGrVAt7T5tWkIHkZaT3LfU742Ae7q4qM

Czytaj więcej

ZYGA - Grunt-Mejer   Zygmunt  („Ostatni bój sierżanta Bloka”)
„Bloka” poznałem w pierwszych dniach listopada 1943 w drodze do partyzantki, na wzgórzach koło Nowej Wilejki. Po spotkaniu z „Szaszą”, „Kicińskim” i „Brzozowskim”, do których dołączyliśmy ja i podch. „Ryży” w Cielętniku i skierowaliśmy się całą grupą  poza miasto. Początkowo maszerowaliśmy obok Wilii i koszar 3. Batalionu Saperów Wileńskich, w których odbywałem służbę wojskowa, za kończoną wojną z |Niemcami w 1939 roku. Przeszliśmy koło przystani żeglarskiej i pałacu Słuszków. Wchodząc w ulice Antokolską koło kościoła św. Piotra i Pawła maszerowaliśmy już pojedynczo.

Czytaj więcej

/ Ludwika Józefkiewicz zd. Serwadczak

Dawniej o ożenku za swoje dzieci decydowali praktycznie sami rodzice. To oni troszczyli się o ich wychowanie i zdrowie. Także oni przyjmowali w domu swatów i decydowali o przyszłości dzieci. Była jakaś niepisana zwyczajowa umowa, że jeżeli córka wychodziła za mąż, będąc sierotą po mamie, to należało się jej pół gruntu. Moja mama była tego przykładem. Otrzymała od swego ojca Wojciecha Lewickiego połowę posiadanej przez niego ziemi. W posagu przejęła jeszcze działkę na „Błotach” (to takie torfowisko za Prusami w kierunku Zapytowa i Jaryczowa). Rodzina Serwadczaków takiego miejsca do kopania torfu na „Błotach” nie miała. Było zatem duże zadowolenie w rodzinie, kiedy synowa wniosła w posagu takie dobro. Mama zawsze opowiadała, że jej teściowa, a moja babcia Agnieszka, była z tego powodu bardzo zadowolona. Pół gruntu u Lewickich to było 2 morgi, tato dołożył 6 morgów otrzymane od swego ojca i tak powstało duże gospodarstwo. Mój stryj Józef przed wojną rozpoczął budowę domu na gruncie Serwadczaków. Dom nie został jednak w pełni wykończony, przeszkodziły działania wojenne.

Czytaj więcej