/ Janka w młodości

Odwiedziłam panią Janinę na Sępolnie we Wrocławiu, gdzie zamieszkała z całą rodziną po wojnie. Była to już schorowana, starsza kobieta, która wiele w życiu przeszła. Opowiadała o przedwojennym Równem, pokazywała zdjęcia, wzruszała się mówiąc. Wiele pamiętała z dawnych lat, choć niektóre jej opowieści wydają się tak dziwne, że prawie nierealne. Ona jednak z przekonaniem mówiła, że są prawdziwe.
Na przykład młodzieńcza historia jej ojca- Ferdynanda.

Ferdynand pochodził z bogatego domu (choć nie wiem na czym to polegało).
Pod zaborami służył w carskim wojsku. Za Piłsudskiego chciał przejść na polską stronę, do polskiego wojska. To było w 1918 roku.
Bolszewicy go złapali i chcieli rozstrzelać. Ferdynand zażądał:
Prowadźcie mnie do tego, który jest nad wami, do oficera.
On od razu cię rozstrzeli- kpili żołdacy

Czytaj więcej

/ Matka Boża Włodzimierska

Sierpień w kościele katolickim to miesiąc maryjny. W prawosławiu również świętuje się w sierpniu  Uspienije Preswiatoj Bohorodicy, czyli Zaśnięcie Najświętszej Bogurodzicy.
Jest kilka rodzajów ikon  Matki Bożej. Malowałam różne z nich. Największą popularnością  cieszą się te, które przedstawiają Maryję- Matkę Bożą tzw. „Eleusa”, czyli czuła i miłosierna, nazywana na Rusi „Umilenije”, natomiast w greckim wariancie te ikony nazywane były „Glykofilusa” – czyli słodki pocałunek.  

Bogurodzica nachyla się nad Dzieciątkiem, a mały Jezus obejmuje Ją. Te dwie postaci przytulają się i dotykają policzkami. Na pierwszy rzut oka wydaje się to po prostu sielskim, wzruszającym obrazkiem.  Jednak jest to ikona, więc w tej kompozycji zamknięta jest głęboka idea teologiczna: Bogurodzica ukazana jest nie tylko jako Matka tuląca Syna, ale i jako symbol duszy znajdującej się w bliskim kontakcie z Bogiem. Ta ikona należy do najbardziej mistycznych typów ikon maryjnych.

Czytaj więcej

/ Tadeusz Mańkowski, badacz sztuki lwowskiej, ormiańskiej i orientalnej

Lwów fredrowski, dziewiętnastowieczny, nie był miastem wielkim. „Mimo prześlicznego [...] położenia u stóp Wysokiego Zamku - pisał najwybitniejszy fredrolog lat międzywojennych Eugeniusz Kucharski - wnętrze miasta nie odznaczało się pięknością”.
Zabrukowane było tylko centrum-przyległe doń Chorążczyzna i dolny Łyczaków miały już charakter przedmiejski, zabudowane nieregularnie drewnianymi domkami, tonące wieczorami w ciemnościach. „Rząd austriacki z zasady nic nie budował. Przerabiał tylko [...] na swój użytek budowle publiczne, oddziedziczone po Rzeczypospolitej, zacierając grubym stylem koszarowym dawne ich cechy architektoniczne [...]
Swój wygląd europejski i cały współczesny rozmach wielkomiejski zawdzięcza miasto dopiero późniejszej „polskiej gospodarce” z doby autonomicznej.

Czytaj więcej

Białe plamy na mapie, białe plamy historii, luki w pamięci, narodowa demencja?  Nie wiem jak to nazwać... Chciałabym poruszyć temat wybiórczego traktowania historii. Dlaczego o niektórych sprawach mówi się tylko w domu i tylko od rodziców i dziadków można poznać fragmenty historii?
Tak było za komuny i tak jest teraz. Czy tak będzie zawsze?
Niektórzy ludzie nie mają też takiej możliwości, żeby od bliskich poznać przemilczane  fakty. Wzrastają w niewiedzy,  karmieni „ jedynie słuszną” wersją historii. Ci bardziej dociekliwi na własną rękę poszukują i znajdują w niektórych źródłach opisy, wydarzenia, opowieści świadków.
Są jednak i tacy, którzy do końca swego żywota wierzą w pseudonaukową papkę wtłaczaną im do mózgów.
Mam przed sobą niepozorną, małą książeczkę z roku 1989. Jadąc do stolicy w delegację kupowało się takie książeczki na Dworcu Centralnym do poczytania w podróży. Ta kosztowała 460 zł. Przeważnie były to kryminały, ale w latach 80 zdarzały się i inne.
Po latach tłamszenia świadomości ludzi, po latach omijania i tuszowania niewygodnych dla władz tematów wreszcie można było zacząć odkrywać białe plamy naszej historii. I taki właśnie tytuł ma ta książeczka- „ Białe plamy” .

Czytaj więcej