Może boją się utraty państwowych dotacji?" –o prośbie prezydenta Ukrainy Wołodymyra Żeleńskiego by dziennikarze nie pisali na temat korupcji w strukturach państwowych do końca trwającej wojny pisze deputowana Heraszczenko. Smucę się z powodu poziomu dzisiejszych dziennikarzy, których bez strachu można poprosić o coś takiego. Przecież wcześniej deputowani prosili media by nie pisały o (...) braku przejrzystości w pracach parlamentu”.

A czy nie należy smucić się  postawą ukraińskiego duchowieństwa? „Stefan Bandera to biblijny Mojżesz Ukrainy” – to skandaliczne porównanie padło w Stanisławowie z ust biskupa Bazylego Iwasiuka podczas obchodów 109 rocznicy urodzin barbarzyńcy, ludobójcy Stefana Bandery, którego postępująca gloryfikacja odbywa się bez sprzeciwu polskich władz.

Czytaj więcej...

/ Anna Muszczyńska w młodości

 „Większość prac polowych w Kreisewitz (Krzyżowicach) odbywała się pod kierunkiem i w obecności „pryncypała”. Wtedy nie było możliwości na jakikolwiek odpoczynek w pracy ( orka, suszenie i zwożenie siana, prace żniwne, wykopki). Często bowiem bauer zjawiał się w polu niespodziewanie na rowerze, by przekonać się o mojej wydajności, którą z góry miałem wyznaczoną ( np..koszenie koniczyny lub lucerny dla krów, ręczne rozsiewanie nawozów sztucznych, roztrząsanie obornika itp.). Ową wręcz pazerną dążność, by maksymalnie wyeksploatować siły swoich poddanych (mnie i Rosjanki, która w 1942 roku została skazana na podobny co ja los), dobrze ilustruje jedna z wielu metod stosowanych przez nieludzkiego bauera. Było to w czasie wiosennej orki, kiedy przez kilka dni z rzędu wyjeżdżałem końmi w pole, zaś pryncypał dojeżdżał tam na rowerze. On prowadził pług, ja konie. Zawsze przed wyjazdem bauer przypominał mi, by zabrać ze sobą kosz, lecz nigdy nie był on potrzebny. Aż pewnego dnia zerwał się łańcuch przy uprzęży konia. Wtedy bauer polecił mi zbierać do kosza kamienie na roli, on zaś z postronkiem pojechał na rowerze do kowala. Po powrocie oglądał ilość nazbieranych przeze mnie kamieni. Wreszcie zrozumiałem, po co ten kosz był potrzebny!

Czytaj więcej...

Naukowe osiągnięcia prof. Mieczysława Gębarowicza i jego ogromne zasługi położone w dziele dokumentowania i naukowego opracowania polskich zabytków sztuki i kultury we Lwowie i na dawnych południowo-wschodnich ziemiach Rzeczypospolitej są dość dobrze znane. Najkompetentniej mogliby wypowiadać się tutaj historycy sztuki. Natomiast ja chciałbym przedstawić prawie w ogóle dotąd nie znany, ale jednocześnie bardzo ważny fragment biogram Profesora. Dotyczy on okresu II wojny światowej i pierwszych lat powojennych, kiedy to prof. Gębarowicz, rezygnując ze swoich ambicji naukowych i dalszej kariery zawodowej, całkowicie poświęcił się ratowaniu dla Polski zgromadzonych we Lwowie polskich zbiorów kulturalnych.

Działalność ta nierozerwalnie złączona była z Zakładem Narodowym im. Ossolińskich, na którego czele stanął z nominacji kuratora najpierw w lipcu 1941 r. jako kierownik, a od kwietnia 1943 r. jako dyrektor. Stanowisko to, pełnione w konspiracji, w tajemnicy przed okupantami - przypomnijmy, że Zakład został w 1940 r. zlikwidowany przez władze sowieckie - łączył w latach 1941-1946 z oficjalnym stanowiskiem kierownika Biblioteki Ossolineum, włączonej w latach okupacyjnych najpierw do struktur niemieckiej Staatsbibliothek Lemberg, a od sierpnia 1944 r. jako tzw. Sektor Polski do Lwowskiej Biblioteki Akademii Nauk USRR. Spośród lwowskich placówek naukowo-kulturalnych Zakład Narodowy im. Ossolińskich (do 1939 r- łączący w sobie Bibliotekę, Wydawnictwo i Muzeum im. Lubomirskich) był jednym z najważniejszych i najbardziej zasłużonych ośrodków kultury polskiej, o czym decydowały przede wszystkim niezwykle bogate zbiory biblioteczne, pod względem wartości drugie w kraju po Bibliotece Jagiellońskiej.

Czytaj więcej...