Niechlubnym bohaterem tej historii jest, Chaim Sygal, który urodził się 27.03.1904 r. we wsi Leszczatów (ukr. Лещатів) w obwodzie lwowskim w biednej żydowskiej rodzinie.  Rodzice to Izaak i Debora Sygal, którzy mieli  jeszcze 5 synów i i 2 córki . Ojciec Chaima zmarł w 1919r.  Aby zarobić na utrzymanie swoje i rodziny Chaim zaczął pracować w wieku 10 lat. W 1920 rodzina zamieszkała we Lwowie, Chaim pracował jako sprzedawca, a wieczorami uczył się. Od 1928 roku nauczał jidysz w prywatnej szkole żydowskiej. W dniu 22.09.1939 roku po wkroczeniu Armii Czerwonej na Kresy RP, Chaim wstąpił do komunistycznej milicji, motywując to sympatią do partii komunistycznej. Po przeszkoleniu w specjalnej szkole został mundurowym funkcjonariuszem milicji radzieckiej we Lwowie. Ożenił się z 17-letnią dziewczyną – Cylią  Łazarewną . W 1941 roku urodziła mu  się córka Luba. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej, już 27-28.06.1941 r. radziecki milicjant Sygal i jego rodzina zostają ewakuowani ze Lwowa.

Czytaj więcej...

 Autobus pokonywał zniszczoną i dziurawą szosę. Trzęsło tak niemiłosiernie, że nawet mowy nie było o zdrzemnięciu się. Spojrzałem na lewo, na północ. Tam za Prypecią, około 40 km od Lubomla, wśród poleskich bagien rozciągał się kompleks lasów szackich. Tam, po wyjściu z okrążenia mieliśmy odpocząć.  
Po stoczeniu boju pod Sokołem oddziały dywizji zatrzymały się na noc w lesie 4 km na południowy wschód od Smolar Rogowych. W rejonie tym stacjonowały sowieckie oddziały partyzanckie ze zgrupowania Iwanowa, z którymi w ciągu nocy nawiązano łączność. O świcie 22 kwietnia dywizja przeszła do rejonu Smolar Stoleńskich. Tu zarządzono odpoczynek. Rozpoznanie terenu nie stwierdziło obecności większych sił niemieckich w tym rejonie. Tylko trakt Luboml - Szack był systematycznie patrolowany. Zamierzano zatem zatrzymać się tu na kilka dni.

Czytaj więcej...

/ Pani Michalina Puszkarska -dzisiaj

Moje panieńskie nazwisko to Michalina Michalewicz a urodziłam się 22.09.1924 roku w miejscowości Kąkolniki powiat Rohatyn, w województwie stanisławowskim na Ukrainie. W Kąkolnikach na 130 gospodarstw zamieszkiwało 45 rodzin polskich i 85 ukraińskich. We wsi był kościół, cerkiew, poczta, urząd gminy i posterunek policji, był krawiec i krawcowa, szewc, stolarz, kowal i młynarz. Oczywiście była też karczma, zwana potocznie szynkiem i olejarnia. W Kąkolnikach był duży 800 hektarowy majątek będący własnością polskiej rodziny. Dziedzice lato spędzali na wsi w swoim dworku, a zimę we Lwowie. Moja Matka mówiła, że byli to bardzo dobrzy ludzie. Część mieszkańców naszej wsi pracowała w tym majątku. Uprawiano tam zboża i hodowano bydło. Wszystkie prace polowe wykonywane były tam ręcznie i przy pomocy koni roboczych których było co najmniej czterdzieści.

Czytaj więcej...

/ Rodzice, Katarzyna i Józef Herman ze starszym bratem Zdzisława,Stanisławem i bratową Sabiną.

We wsi zjawił się Tadek Kościk, mieszkaniec Burakówki, w lutym 1940 roku wywieziony wraz rodzicami na Sybir. Tam w 1943 roku został powołany do 1. Armii Ludowego Wojska Polskiego, ranny w czasie walk na froncie, przyjechał do rodzinnej wsi na przepustkę. Zastając na miejscu inną niż przed wojną sytuację Polaków, dowiadując się o mordach banderowców, postanowił stworzyć we wsi placówkę Milicji Obywatelskiej, by móc skutecznie bronić  naszą wieś przed upowcami. Potrzebowali jednak broni by stworzyć zalążek pewnego rodzaju samoobrony. Nie wiedział, że we wsi rządzi ukraińska banda Łyłyka i powiązani z nią ludzie z budynku gminy. Nie znał na tyle realiów i stosunków panujących we wsi, że dał się wciągnąć w nieczystą grę, wciągając w nią innych mieszkańców wioski, młodszych i starszych. Jednym z nich był kościelny Fredziu Podolski. W dniu poprzedzającym jego zamordowanie wyspowiadał się nawet w kościele, był w tym dniu nadzwyczaj spokojny i opanowany. Ukraiński aktyw przebrany za enkawudzistów przyszedł po niego do domu, lecz go nie zastali. Długo na niego czekali, mama nie wiedząc o co chodzi, tradycyjnie zaprosiła ich do stołu częstując napojami, gdyż było dość gorąco. W końcu doczekali się, gdy zobaczyła, że wyszli, mnie wysłała bym posłuchał o czym rozmawiają przybysze z jej synem. Usłyszałem tylko jak Fredziu skarżył się, że brakuje im broni, by skutecznie bronić się przed Łyłykiem.”Przebierańcy” potwierdzili, że wszystko da się załatwić i broń się dla nich znajdzie.

Czytaj więcej...