Nikt z naszej reakcji jeszcze nie czytał prezentowanej poniżej książki o Wołyniakach, dlatego przedstawimy informacje zebrane od innych. Polskie Radio Dwójka w rozmowie z autorem 17 stycznia br. podaje: " - Punktem wyjścia tej książki były przewijające się od dzieciństwa opowieści i historie dorosłych, których my, dzieci słuchaliśmy. Nie tylko rodziców, ale i całej rodziny, znajomych, ponieważ ta więź z Wołyniem pozostawała silna. Rozmowy o tamtych wydarzeniach coraz bardziej konkretyzowały się wraz z moim dojrzewaniem - mówił w "Poranku Dwójki" Jan Kuriata, autor książki "Wołyniacy. Jedno życie".

Natomiast  od wydawcy mamy poniższy opis. " Z opowiadań rodziców, krewnych i ich znajomych, autor odtworzył w literackiej formie dzieje własnej rodziny, poczynając od lat trzydziestych XX wieku, a kończąc na początku XXI wieku. Ich losy wiodły od wołyńskiej wsi Rudnia Łęczyńska poprzez Dolny Śląsk aż po Pomorze Środkowe. Bohaterowie urodzeni w latach 1918 i 1923, dobrze rozumieli rzeczywistość wołyńskiej wsi, otoczonej większością ukraińską i żydowską. Trzy światy - polski, żydowski i ukraiński - żyły obok siebie, ale jakby rozdzielone niewidoczną granicą, przenikały się bardzo słabo. Biedne wiejskie bytowanie zostało przerwane przez sowiecką agresję we wrześniu 1939 roku. Latem 1942 roku doszło do mordu berezyńskich Żydów - tylko nieliczni ukryli się w rozległych lasach. Czy przerwało to "wiejski antysemityzm"?

Czytaj więcej...

Trzy lata po wywózkach polskiej inteligencji,  z ziem zajętych przez sowieckiego agresora,  10 lutego 1940r. w głąb Rosji,  w wydanej we Lwowie, konspiracyjnej antologii poezji lat wojny i okupacji pt. Wierne płomienie pisała jej redaktorka doc. Stefania Skwarczyńska :

Lwów reaguje - wielkością. Bohaterstwem miłosierdzia, ten sam Lwów, który stał się we wrześniu gospodą polskiego nieszczęścia, w którym dozorcy ukrywali przebranych w własne ubrania oficerów, w którym sługi utrzymywały dawne swe panie, a chłopi nocą chyłkiem dowozili dawnym swym panom mąkę i słoninę - ten sam Lwów porwał się na dzieło wyżywienia tych setek tysięcy o dziesięć tysięcy kilometrów odległych ośmiokilogramowymi paczkami żywnościowymi. Wysyłało się paczki bliskim i dalekim, znanym i nie znanym, tysiące ludzi wysprzedaje się do ostatniego, wyrzekając się wygody. Mimo zakazów, rewizji i konfiskat idą do Kazachstanu tysiące paczek. Naprawdę możemy się chlubić, że chrześcijańska Caritas, która przeżarła obcość jednostek, dalekość klas społecznych, zwyciężyła już tutaj bolszewizm [...]. Oto wiersz, zamieszczony w tej antologii, który przysłała do Lwowa wywieziona do Kazachstanu Maria Blachaczek-Mazurowa:

Czytaj więcej...

Ukończył studia Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Gdzie w 1882 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pierwszą placówka był Dolina gdzie został wikariuszem parafii Narodzenia Najświętszej Marii Panny. Jeszcze w tym samym roku został w Dolinie administratorem. Funkcję tę pełnił do 1889. Kolejną placówką były Toki nad Zbruczem, gdzie istnieją do dziś ruiny zamku Zbaraskich. Niestety kościoła już nie ma. W Tokach w latach 1892-1904 był proboszczem parafii Znalezienia Krzyża Św. Ostatnią placówka był Stryj w latach 1094-1944 był proboszczem i dziekanem. Ks. Aleksander Cisło  objął parafię w Stryju po ks. kanoniku Ollendrze. Kalendarz Stryjeński  z 1912 r. pisze tak o kapłanie „Pasterz Czcigodny, składający niezbite dowody najgorętszej miłości bliźniego. Kapłan prawy, szlachetny, niosący chętnie ulgę i pociechę, szczery przyjaciel dziatek, którymi troskliwie się zajmuje w "Ochronce". Człowiek gołębiego serca i świątobliwy cieszy się niezwykłą miłością wszystkich parafian i bez przesady powiedzieć można, że w Stryju ma tylko przyjaciół”.

Ksiądz Cisło angażował się w życie społeczne Stryja. Zakładał towarzystwa dobroczynne. Działał w zarządach, zajmował honorowe godności w stowarzyszeniach filantropijnych, gospodarczych i sportowych. W stowarzyszeniu „Gwiazda", był prezesem, w stowarzyszeniu "Czytelni kolejowej" wiceprezesem.

Czytaj więcej...

Tekst ten poświęcam Romie, niemowlęciu zesłanemu do Kazachstanu.

W odpowiedzi na poprzedni wpis napisała dzisiaj:

Mnie wywieziono z dworu mego Dziadka,  miałam 4 miesiące, Mamusia 22 lata , PraBabcia miała chyba 88-90 lat i Dziadek mąż córki PraBabci chyba z 70. Nas wywieźli o 3ciej rano 10 go Stycznia, w 1940 roku. Byliśmy w Kazachstanie, 2 i pół do 3ch lat.

Tatuś Kapitan Rom Michniewicz walczył kolo Warszawy przeciw Niemcom …potem z Andersem we Włoszech etc etc…Wyjechaliśmy z Armią Andersa do Persji…potem Syrii, Libanu, Europy-przez Węgry i do Anglii…potem do Włoch i Francji mierząc do Polski, ale niestety Komunizm był wówczas w Polsce, wiec pojechaliśmy do Nowej Zelandii…potem do Australii…i tu ja przyjechałam na wyższe studia w Ann Arbor Uniwersytecie w Michigan, USA…i tu już zostałam… Odwiedzałam Rodziców w Australii aż do ich śmierci …co drugi rok… Tak to było życie  SYBIRACZKI….Romy Michniewicz-King.

Czytaj więcej...