Logo

Światopogląd tych ludzi był oparty na teorjach i spekulacjach filozoficznych, a nie na doktrynach materjalistycznych

Po roku 1920 nastąpiła zupełna zmiana oblicza ideowego młodzieży technickiej. W mury Uczelni wkracza młodzież powracająca do studiów po przebyciu Obrony Lwowa i kampanji bolszewickiej. Światopogląd tych ludzi był oparty na teorjach i spekulacjach filozoficznych, a nie na doktrynach materjalistycznych. U podstaw ich światopoglądu leżało poczucie związku organicznego z Narodem, zdobyty na polu walki i wypływająca stąd konieczność poświęcenia wszystkiego dla Narodu i rozpatrywania każdej sprawy pod kątem widzenia jego dobra - Towarzystwo bratniej pomocy studentów Politechniki Lwowskiej Rys historyczny w ALBUMIE INŻYNIERÓW I TECHNIKÓW W POLSCE (TOM I CZĘŚĆ II rok 1932).

O destrukcyjnym wpływie odcinania człowieka od filozofii (czyli światopoglądu opartego na teorjach i spekulacjach filozoficznych (w nauczaniu i wychowaniu i działaniu) czyli odcinania go od rozumowego podejścia do rzeczywistości oraz o warunku koniecznym dla istnienia narodu  powrotu do niej , mówił znakomity filozof i teolog KS. PROF. TADEUSZ GUZ PODCZAS MARSZU POLAKÓW I POLONII W OŚWIĘCIMIU 14 sierpnia 2022 roku. 

 W ALBUMIE INŻYNIERÓW I TECHNIKÓW W POLSCE (TOM I CZĘŚĆ III) znajdują się dokonania tych, w których światopoglądzie leżało rozpatrywania każdej sprawy pod kątem widzenia dobra Narodu.

INŻ. KLEMENS LUDWIK ADAM HEŁM-PIRGO

Urodzony dnia 18 września 1898 r. we Lwowie. Ukończył tamże I. Szkołę Realną w r. 1910 i wstąpił na Politechnikę we Lwowie. Studja przerwała wojna światowa. W r. 1915 wstąpił do armji austrjackiej i przebył kampanję na froncie włoskim, gdzie został ciężko ranny w r. 1916. Po wyzdrowieniu wstąpił w grudniu 1919 r. do armji polskiej i przebył KAMPANJĘ BOLSZEWICKĄ WE LWOWIE w randze porucznika. 6. lipca 1921 r. zwolniony jako inwalida ze służby czynnej wrócił na studja na Politechnikę, w maju 1923 r. otrzymał dyplom inżyniera architektury. Praktykę budowlaną rozpoczął w r. 1924 w Lwowskiej Dyrekcji Kolejowej.

Od r. 1921 pracował w firmie: -Czerwiński i Zacharewicz, Inżynierowie-Architekci we Lwowie, gdzie między innemi zajęty jest przy budowie pawilonu na I. Targach Wschodnich, gmachu głównej poczty we Lwowie, budowy II. Domu Techników, odbudowie Zakładu Kąpielowego w Krzeszowicach. W tymże czasie projektował m, i. także hotel Riviera Polska w Gdyni. W r. 1923 wyjechał jako prokurent firmy do Zakopanego. Tu osiedlił się na stałe i po rozwiązaniu firmy prowadził własne biuro budowlane. W grudniu 1926 r. objął stanowisko kierownika Urzędu budowlanego oraz Biura Regulacyjnego w Zakopanem. Do ważniejszych prac wykonanych na terenie Zakopanego należą: Sanatorjum T-wa „Odrodzenie" na stokach Gubałówki, Dom Zdrowia Pracowników Banku Polskiego, projekt ratusza w Zakopanem oraz szereg prywatnych will i pensjonatów.

  1. INŻ. STEFAN KAUFMAN

Naczelnik Wydziału Robót Publicznych Śląskiego Urzędu Wojewódzkiego KATOWICE.

Urodzony w r. 1894 w Krakowie, ukończył w r. 1917 Wydział Inżynierji Politechniki Lwowskiej. Pracował następnie w Centrali Odbudowy Galicji we Lwowie, potem w r. 1919 w Zarządzie Budownictwa Wojskowego we Lwowie w charakterze zastępcy kierownika rejonu budowlanego Lwów II. W r. 1920 uzyskał w Politechnice Lwowskiej dyplom doktora nauk technicznych, a następnie pracował w czasie NAJAZDU BOLSZEWICKIEGO W WOJSKOWEJ GRUPIE INŻYNIERSKIEJ. W r. 1921 był zajęty w biurze konstrukcyjnem mostów Dyrekcji Robót Publicznych we Lwowie, a następnie do r. 1924 jako kierownik Biura Odbudowy w Haliczu. W r. 1925 przydzielony został do Wydziału Robót Publicznych Śląskiego Urzędu Wojewódzkiego, gdzie piastował stanowisko kierownika Oddziału Drogowego i Oddziału Architektoniczno-budowlanego, a od r. 1931 jest naczelnikiem Wydziału.

W tym czasie zaprojektował i nadzorował wykonanie szeregu większych mostów żelbetowych nad Wisłą pod Nowym Bieruniem, w Wiśle i pod Górą. W tym samym okresie sprawował nadzór techniczny nad budową szeregu gmachów publicznych, z których należy wymienić: Gmach Urzędu Wojewódzkiego i Sejmu Śląskiego w Katowicach o kubaturze 165.000 m3, wykonany kosztem 12 miljonów złotych, Gmach Szkół Technicznych w Katowicach o kubaturze 175.000 m3, wykonany kosztem 14 miljonów złotych, gimnazja w Mikołowie, Lublińcu i Wielkich Piekarach, 14-to piętrowy Gmach Urzędów Skarbowych w Katowicach o szkielecie stalowym itd.

Ogłosił drukiem dwie prace naukowe w r. 1925 w Czasopiśmie Technicznem we Lwowie: „O wyboczeniu prętów sprężyście utwierdzonych" i „Pręty ciśnione pod działaniem sił zginających". W r. 1931 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi

ARCHITEKT TADEUSZ NOWAKOWSKI

Urodzony w Medwinie koło Kijowa w r. 1879. Od r. 1900 studjował na Wydziale Architektonicznym Politechniki Lwowskiej, a następnie w Akademji Sztuk Pięknych w Krakowie. W czasie studjów był dwukrotnie Przewodniczącym Związku Studentów Architektury Politechniki Lwowskiej. W roku 1912 osiada we Francji gdzie zajmuje się wolną praktyką. W wojnie światowej brał udział jako oficer saperów 1-szej Brygady Leg. Polskich. Podczas INWAZJI BOLSZEWICKIEJ, BYŁ DOWÓDCĄ BAONU SAPERÓW I GRUPY SWEGO IMIENIA. Pracuje w Warszawie jako wolno praktykujący architekt; jest Przewodniczącym Koła Architektów w Warszawie.

INŻ. ZENON ŁUKASZEWICZ

Urodzony w r. 1886 w Łapszach koło Wilna, ukończył Wydział Architektoniczny Politechniki Lwowskiej w r. 1912. Poświęcił się budownictwu lądowemu i budowie dróg i mostów.

W latach 1914- 1918 odbył służbę wojskową w kawalerji rosyjskiej. W r. 1919 wstąpił do służby w Sekcji Technicznej Generalnego Komisarjatu Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich, gdzie pracował do sierpnia 1920 r., ostatnio w stopniu starszego referenta. W czasie OFENSYWY ARMJI BOLSZEWICKIEJ PRACOWAŁ Z RAMIENIA MINISTERSTWA ROBÓT PUBLICZNYCH W SZTABIE FRONTU PÓŁNOCNEGO, następnie został delegowany do Dyrekcji Robót Publicznych Województwa Białostockiego, po zajęciu Wilna został w listopadzie 1920 r. mianowany inżynierem powiatu Wileńsko-Trockiego, a po reorganizacji służby technicznej kierownikiem Państwowego Zarządu Drogowego w Wilnie, na którem to stanowisku dotychczas pozostaje. Zaprojektował i wykonał dotychczas szereg domów mieszkalnych miejskich i wiejskich, ponad 50 km dróg bitych i brukowanych i szereg mostów drewnianych, kamiennych i żelbetowych o rozpiętości do 10 m.

INŻ. TADEUSZ EDMUND JAN KOZŁOWSKI

Urodzony w r. 1898 w Złoczowie, ukończył we Lwowie w r. 1916 Szkołę Realną, poczem w latach 1916—1918 służył w armji austriackiej na froncie rosyjskim i rumuńskim. W listopadzie 1918 r. wstąpił jako ochotnik do Wojska Polskiego, w którem przebył, zrazu w Legji Oficerskiej, później w 30. Pułku Łowickim kampanję polsko-ukraińską i POLSKO-BOLSZEWICKĄ AŻ DO R. 1921, OTRZYMUJĄC KRZYŻ WALECZNYCH, ORLĘTA I ODZNAKĘ FRONTU LITEWSKO-BIAŁORUSKIEGO. W r. 1926 ukończył studja na Wydziale Architektonicznym Politechniki Lwowskiej, zyskując dyplom inżyniera-architekta.

Pracował początkowo jako inspicjent śp. Inż. Eugenjusza Czerwińskiego przy budowie gmachu „Lwi Gród“ w Krynicy, następnie w latach 1927—1931 w Wydziale Robót Publicznych Śląskiego Urzędu Wojewódzkiego, a od marca 1931 r. pracuje jako Profesor Śląskich Technicznych Zakładów Naukowych. Dotychczas zaprojektował i kierował częściowo budową urzędów celnych w Szarleju i Wiktorze, komisarjatów policji w Pawłowie i Piekarach, komendy policji w Pszczynie, domu urzędników wojewódzkich w Katowicach, domu urzędników celnych w Bielsku, szkoły ogrodniczej w Pszczynie, siedmioklasowej szkoły w Łaziskach Górnych, instytutu badań środków żywności i higjeny w Katowicach, czternastopiętrowego domu mieszkalnego i urzędów skarbowych oraz domu mieszkalnego przy ul. Mikołowskiej w Katowicach.

INŻ. STANISŁAW DĘBICKI

Urodzony w. r. 1886 w Oświęcimiu, ukończył w r. 1908 Wydział Mechaniczny Politechniki Lwowskiej. Po odbyciu służby wojskowej w marynarce wojennej, którą ukończył jako oficer w charakterze rezerwowego inżyniera marynarki, odbył praktykę w hutach żelaznych Dnieprowskiego Towarzystwa Metalurgicznego. W r. 1910 powrócił do kraju i wstąpił do służby państwowej w austrjackim Zarządzie Poczt i Telegrafów, zrazu w Dyrekcji lwowskiej, później w Sekcjach konserwacji telegrafów i telefonów w Krakowie i w Nowym Sączu. W czasie wojny światowej był cywilnym kierownikiem budowy telegrafów i telefonów w Małopolsce i na Węgrzech.

Z chwilą powstania Państwa Polskiego przejmował od okupantów na rzecz Rządu Polskiego urządzenia telegrafów i telefonów na terenie kielecko-radomskim, a w r. 1919 mianowany został naczelnikiem wydziału telegraficzno-telefonicznego Dyrekcji Poczt i Telegrafów w Łodzi. W r. 1920 przeniósł się do Poznania, gdzie objął wykłady technologji metali w Państwowej Szkole Budowy Maszyn. W związku z temi wykładami urządził Laboratorjum Metalograficzne i wydał w r. 1922 „Słownik elektrotechniki prądów słabych", a w r. 1925 pracę p. t. „Pomiary i narzędzia do pomiarów warsztatowych".

W czasie WOJNY BOLSZEWICKIEJ BYŁ URZĘDNIKIEM WOJSKOWYM W ODDZIALE ŁĄCZNOŚCI DOWÓDZTWA OKRĘGU GENERALNEGO W POZNANIU. W r. 1927 powrócił do państwowej służby pocztowo-telegraficznej, zrazu jako naczelnik wydziału telegraficzno-telefonicznego Dyrekcji poznańskiej, a obecnie jest naczelnikiem wydziału teletechnicznego Ministerstwa Poczt i Telegrafów.

Template Design © Joomla Templates | GavickPro. All rights reserved.