/Kwiat lnu. - Symbol pamięci o ludobójstwie na Wołyniu. Rozpowszechniany na Marszu Pamięci organizowanym w Warszawie przez RS Porozumienie Pokoleń Kresowych.

1 października 1943 roku:
We wsi Babin pow. Równe Ukraińcy zamordowali 58-letnią Polkę, wdowę Łucję Bronowicką.
We wsi Dąbrowa pow. Hrubieszów upowcy zamordowali 15 Polaków.
W majątku Hołownica pow. Równe wymordowali kilka rodzin polskich.
We wsi Kryłów pow. Hrubieszów: „Oddziałowa Komisja Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu lubelskiego Instytutu Pamięci Narodowej wznowiła śledztwo przeciwko Piotrowi Marcychowi, który miał między innymi dopuścić się przestępstw jako funkcjonariusz Ukraińskiej Policji Pomocniczej w roku 1943. Marcych podejrzany jest o popełnienie mordu na Bronisławie Skowyrze w dniu 30 września 1943 roku oraz na małżeństwie Edwarda i Józefy Wojczuk w dniu 1 października 1943 roku. Marcych służył wówczas w Ukraińskiej Policji Pomocniczej. Zbrodnie na swoich ofiarach popełnić miał z uwagi na polską narodowość zabitych.” (Lubelski IPN wznawia śledztwo przeciwko ukraińskiemu zbrodniarzowi; 24 lutego 2015; w: http://www.kresy.pl/wydarzenia,spoleczenstwo?zobacz/lubelski-ipn-wznawia-sledztwo-przeciwko-ukrainskiemu-zbrodniarzowi ).

Czytaj więcej...

/ 1951 Rychcice k.Wacowic - Józef lat 16 

Kiedy zawitasz do powiatowego miasteczka Drohobycz, poczujesz się dziwnie swojsko. Drohobycz to obecnie 90 tysięczne miasto położone 63 kilometry na południowy zachód od Lwowa. Z Przemyśla jest niewiele więcej, bo 75 kilometrów. Imponujący kościół którego duszą jest nie miejscowy proboszcz, lecz Pan Stanisław Winiarz – kościelny. Od niego dowiesz się, że z tego kościoła wywodzi się słynne polskie powiedzenie – „Ręka, noga, mózg na ścianie”. „Na tym miejscu stała kiedyś pogańska świątynia, a kiedy kopali fundamenty pod kościół natrafili na stopę, dłoń i głowę tego bożka, który był tu w tej pogańskiej świątyni” – opowiada Pana Stanisław. „Śpiewający” lwowską gwarą przeszło osiemdziesięcioletni Polak, jeden z liderów miejscowej polskiej wspólnoty, Towarzystwa Kultury Polskiej Ziemi Lwowskiej w Drohobyczu. Opowiada dalej: „I na pamiątke tegu wynisionu te części na zewnątrz i wmurowali w ściane. I stąd jest to puwiedzenie „ręka, noga, mózg na ścianie”, to od nas z Druhobycza. I częstu wycieczki z Polski przyjeżdżaju i proszu mnie „Najprzód, niech nam Pan pukaże gdzie jest ten bożek”. Ali on ma jeszcze inne znaczeni.

Czytaj więcej...

/ Maria Złoczowska. Fot. z 1981 r.

Maria Złoczowska urodziła się w 1933 r. w Majdanie, w powiecie kopyczynieckim. Była jedynym dzieckiem Franciszka i Rozalii (z domu Hapen) Mamczurów.  Dziadkami ze strony matki byli Jan i Maria Hapenowie, natomiast ze strony ojca – Piotr i Rozalia Mamczurowie. Babcia Maria zmarła w roku mojego urodzenia i dziadek został sam. O dziadku Piotrze wiem tylko tyle, że brał udział w I wojnie światowej i walczył na froncie słoweńskim w okolicach rzeki Soczy przeciwko Włochom w szeregach austro-węgierskich” – wspomina pani Maria.
Brat jej ojca – Józef w 1939 r. służył w wojsku przy granicy z ZSRR w 4 Brygadzie Ochrony Pogranicza „Podole” w Batalionie Korpusu Ochrony Pogranicza „Kopyczyńce”. „Wujek opowiadał, że przed wojną w Związku Radzieckim była taka bieda, że ludzie nie zwracając uwagi na niebezpieczeństwo masowo przekraczali granice na Zbruczu. Wielu z nich przypłaciło to życiem, topiąc się w rzece. Uciekali przed stalinowskimi represjami, głodem i w poszukiwaniu pracypoza granicami kraju. Wujek na patrole wychodził razem z psem, którego bardzo lubił. Wilczur był posłuszny i dobrze wyszkolony. Tak się do siebie przywiązali, że po przegranej kampanii wrześniowejwujek zabrał go ze sobą do Majdanu”.

Czytaj więcej...

WOŁODYJOWSKI – Pisarczyk Edward
Ze stodoły wyszedł wysoki, przystojny cywil w długich butach, postawy kawaleryjskiej, o energi¬cznym wyrazie twarzy, małym wąsiku i bystrym oku. Od razu poczu¬liśmy, że mamy do czynienia z energicznym, wysokiej klasy oficerem. Stanęliśmy na baczność. „Akacja” – Jan Kursewicz zameldował o przybyciu uciekinierów z bazy „Kmicica”. „Łupaszka” - Zygmunt Szendzielarz długo stał przed nami, patrzał przenikliwie nam w oczy. Po pewnym czasie oświadczył: „Jestem oficerem, dowódcą tego Oddziału, przyjmuję was i wspólnymi siłami będziemy walczyć o Polskę z naszymi wrogami, a wy nie zapominajcie, że macie dodatkowy obowiązek: pomścić śmierć waszych kolegów, ja natomiast popracuję nad wyprowadzeniem ocalałych z pogromu żołnierzy z bazy nad Naroczą” .We¬szliśmy do stodoły i tu czekała nas miła niespodzianka: spotkaliśmy naszych kolegów z bazy, którzy uniknęli rozbrojenia:  „Żbika”, „Wołodźkę”, „Literbę”.  Nastąpiło serdeczne powitanie, cało¬wanie “z dubeltówki”. Przyglądali się nam inni żołnierze tego Oddziału  „Ronin”, późniejszy dowódca 4-tej Brygady „Narocz”, „Saszka”, ,,Foksal”,  „Nieczuja”, „Mrok”,. Byliśmy trochę zmęczeni, toteż rozłożyliśmy się na sianku i opowiadaliśmy o rozbrojeniu bazy. Koledzy od “Kmicica” wspomogli nas amunicją. Zjedliśmy przyniesiony nam obiad i opowiadaliśmy dalej.

Czytaj więcej...