/ Alfred (siedzi z prawej) ze znajomymi z Dobrzynia, Foto Pionier ul. Spacerowa Brzeg

Moja dalsza nauka nie przebiegała już tak pomyślnie jak do tej pory, początek szkoły to tragiczny 1 września 1939 roku. Zamiast do szkoły, z trwogą obserwowałem niebo nad Lwowem, trzymając się matczynej pazuchy. Taty już nie było we wsi, jak większość mężczyzn z Prus został zmobilizowany i brał udział w działaniach obronnych. Do  żony i dzieci powrócił z chwilą wejścia Sowietów do Polski. Zanim to nastąpiło od wczesnego ranka 1 września obserwowałem to co się dzieje wokół nas. Lwów, stolica regionu i ważny węzeł komunikacyjny, początkowo znajdował się na głębokich tyłach. Stacjonujące i zorganizowane tam jednostki oraz oddziały wojskowe były kierowane na front i w głąb kraju. W mieście zostało Dowództwo Okręgu Korpusu Nr VI, którym dowodził gen. bryg. Władysław Langner, ten sam który dwa lata wcześniej wraz z całą lwowską świtą był na otwarciu Kasy Stefczyka w Prusach. Już od pierwszego dnia wojny samoloty niemieckie bombardowały Lwów, a duży napływ uciekinierów stwarzał poważne problemy z zaopatrzeniem i wyżywieniem ludności. W związku z szybkim posuwaniem się wojsk niemieckich i zbliżaniem frontu do Lwowa, już 7 września gen. Langner zaczął organizować obronę na linii Wereszycy.

Czytaj więcej...

Niebawem dojechaliśmy do skrzyżowania z drogą prowadzącą z Lubomla do Włodzimierza Wołyńskiego. I znowu odżyły moje wspomnienia z okresu walk dywizji z okupantem. Tu, na południu od Lubomla, w obszarze między Lubomlem i Włodzimierzem Wołyńskim, 27 WDP AK prowadziła ciężkie walki z regularnymi jednostkami wojsk niemieckich, doświadczonych w walkach frontowych, i ściągniętych z innych odcinków frontu dla odblokowania okrążonego Kowla oraz powstrzymania ofensywy Armii Czerwonej. Na podstawie ustaleń dotyczących współdziałania z Armią Sowiecką w operacji kowelskiej, oddziały dywizji w końcu marca 1944 roku przegrupowały się do obszaru między Turią i Bugiem.

Czytaj więcej...

Jakiś czas temu zwrócono się do mnie, ponieważ dość często piszę o 27 WDP AK na stronach KSI, z prośbą: czy coś wiem na temat kpt. Piotra Strachowskiego?. Oczywiście dostarczono mi niżej zaprezentowaną informację:  "(...)  przesyłam info które posiadam na temat brata mojej prababci. Kpt. Piotr Mikołaj Strachowski ur. w 1908r. w Wąchocku .Imię ojca: Innocenty Strachowski. Imię matki: Kamila ( z domu Nagłowska) Pseudonim ,,Nagiel’’. W latach 20stych wyjechał na Wołyń ze swym bratem Dominikiem (ur. 1893r. Wąchock). Obaj bracia byli nauczycielami, Dominik pełnił funkcję kierownika szkoły. Po wkroczeniu wojsk niemieckich na Wołyń, Piotr został postrzelony w rękę i nogę.

W 1943r. Dominik wraz z żoną i jednoroczną córką ucieka przed banderowcami w rodzinne strony do Wąchocka. Piotr zostaje i organizuje samoobronę prawdopodobnie w obwodzie Dubno. W 1944r. oddziały samoobrony zostały wcielone do 27 Dyw. Wołyńskiej. Po 1945r. przybywa z misją do centralnej Polski (z dwoma oficerami) aby odebrać przesyłkę (dolary) od premiera Mikołajczyka.

Czytaj więcej...

Poniżej przedstawiony został zaledwie krótki zarys tragedii polskich dzieci, które padły ofiarą  ukraińskiego ludobójstwa w latach 1939 – 1946. Pełnego opracowania w tym zakresie dokonała dr Lucyna Kulińska w 3 tomach książki „Dzieci Kresów” (Tom 1 Warszawa 2003; tom 2 Kraków 2006; tom 3, Kraków 2009). Bestialsko zamordowanych zostało prawdopodobnie około 40 tysięcy polskich dzieci – nikt już nie policzy ich dokładnie, nie opisze ich bólu i bólu ich rodziców będących często świadkami ich męczeńskiej śmierci – zanim sami zostali zamordowani. A według ukraińskich faszystów była to „wojna polsko-ukraińska”, dzieci te, w tym niemowlęta, były więc żołnierzami walczącymi po polskiej stronie. Ich oprawców czczą podczas różnych uroczystości wołając „chwała bohaterom”, „chwała herojom”!

W nocy z 17 na 18 września 1939 roku we wsi Sławentyn pow. Podhajce bojówka OUN ograbiła i spaliła zagrody polskie mordując 85 Polaków. Przejmujące wspomnienia Anny Kozieł ze wsi Sławentyn pt. „Rąbali nas jak kury na klocu…” spisała Magdalena Kolatowska (wnuczka świadka). Jej 20-letnia wtedy prababcia Anna Holchauzer z domu Buczek z mężem, rodzicami, rodzeństwem i dwójką małych dzieci, 3-letnią Janinką i 5-letnim Bolkiem, mieszkała w jednym z bogatszych gospodarstw w Sławentynie.

Czytaj więcej...