Dzień 16 czerwca 1929 roku stał się dniem wiekopomnym, radosnym, głęboko zapisanym w mej pamięci i historii mego długiego przecież życia. Spotkało mnie w życiu wiele dobrego, jednak znacznie więcej krzywd wyrządzonych przez ludzi – banderowców związanych z OUN - UPA. Jednakże ten dzień, ta czerwcowa niedziela wspomnianego roku była dniem szczególnym. Od samego świtu krzątanina w domu rodzinnym, przygotowania związane z wyjściem do kościoła. Domownicy jak na swoje możliwości odświętnie ubrani, to przecież u Proroków dzień przyjęcia Sakramentu Pierwszej Komunii Świętej najstarszej córki Bogumiły. Tato Jan Prorok i mama Małgorzata zd. Wasilewska popędzają pozostałych domowników. Z kolonii Francuzy, konkretnie z przysiółka Dolina poprzez Krzemieniec Mały niedaleko do parafialnego kościoła Przemienienia Pańskiego w Rożyszczach powiat Łuck niedaleko. W miasteczku obok stacji kolejowej przechodzimy przez torowisko i już stajemy pod kościołem.

Czytaj więcej...

/ źródło zdjęcia: Mikołaj Zubik

O świcie 13 października odzyskałem przytomność w niemieckim okopie. Leżałem na kawałku papy, czułem się bardzo zmęczony, w uszach mi dzwoniło, a w prawej nodze poniżej kolana, prowizorycznie przez kogoś obandażowanej, czułem dotkliwy ból. Niemcy nie zwracali na mnie uwagi, jedni obserwowali front, inni dyskutowali lub jedli spokojnie śniadanie. Usiadłszy zacząłem szukać w pamięci odpowiedzi na pytanie, jak się tu znalazłem. Szukając w kieszeniach papierosów, po nieładzie panującym w moich rzeczach poznałem, że byłem uprzednio dokładnie obszukany. Znalazłszy papierosa wziąłem go do ust i ssałem niezapalonego, ponieważ nie miałem zapałek. Jakiś Niemiec rzucił w moją stronę pudełko, podziękowałem skinieniem głowy.

Ciągle myślałem o jednym – co było przyczyną, że znalazłem się w niewoli? Doszedłem do wniosku, że albo rzucono w moją stronę granaty, albo wybuch miny pozbawił mnie przytomności. Po pewnym czasie jeden z „fryców” podszedł do mnie i po ruchach zrozumiałem, że mam iść za nim. Niemiec ruszył przodem, a ja kuśtykając, opierając się na kiju, za nim. Okopem dotarliśmy do rozległej, otoczonej pagórkami doliny. Znalazłem się wśród sporej grupy naszych rannych Kościuszkowców.

Czytaj więcej...

 Karasin to niewielka wioska koło Maniewicz, na drodze od Kowla w kierunku Sarn. Tu spędzaliśmy wakacje. Tata od kilku lat był komendantem posterunku policji w Karasinie i tylko raz w tygodniu przyjeżdżał do domu. Z dwoma braćmi – starszym ode mknie o sześć lat Ryśkiem, starszym o cztery lata Jasiem i mamą mieszkaliśmy na stałe w Kowlu, we własnym domu otoczonym pięknymi drzewami owocowymi, sadzonymi przez umiłowanego dziadka Jasia, który z kochaną babcią Zosią mieszkał obok nas. Wakacje w Karasinie były cudowne. Był to czas zupełnie inny niż w Kowlu i to nie dlatego, że bez szkoły. W kowelskim domu był rygor. Było nas trzech chłopaków pod opieką w zasadzie tylko mamy. Musiała trzymać nas w jakichś ryzach. Na wszystko był wyznaczony czas, a grono kolegów musiało być zaakceptowane przez mamę.

Czytaj więcej...

 Liera W

 W Dołkach, gm. Hyżne, pow. Rzeszów

W Jamie, gm. Sławsko, pow. Stryj, obok Rozwiersze, Zharczyna

W Jeziorach, folwark, gm. Mogilnica, pow. Trembowla, obok Kulczyce, Mateuszówka, Laskowce

W Potoku, gm. Krzywcza, pow. Przemyśl, obok Babice, Chałupki

W Szynderowej Dolinie, gm. Litwinów, pow. Podhajce, obok Juryszcze, Słobodska

Czytaj więcej...