/ Krzyż i tabliczka z napisem w języku ukraińskim: Tu była polska wieś Wydymer. W 1943 roku – zniszczona. Polacy rozproszyli się po całym świecie. 1943 - 2006

Wydymer – polska kolonia, założona w XVIII lub XIX wieku. W II RP należała do gminy Antonówka w powiecie sarneńskim województwa wołyńskiego (do 1930 roku w województwie poleskim). W tej miejscowości znajdowało się 60 gospodarstw, przeważnie polskich. Kolonia należała do parafii św. Antoniego w Antonówce. W jej skład, oprócz zasadniczej części miejscowości, wchodziły pobliskie osady, chutory Smolarka, Mak, Boryki, Smuga oraz gospodarstwa leżące przy drodze z Kopaczówki, Porody i Parośli. Świat zagubiony wśród lasów i wzgórz....Dalej były łąki i lasy, wśród których wiodła wąska, sypana droga do pobliskiej Parośli. Gdy wybuchła Druga Wojna Światowa te tereny przechodziły z rąk do rąk sowietów i Niemców.

Czytaj więcej...

 / Dom w Kowlu gdzie mieścił się Inspektorat Rejonowy AK Okręgu Wołyń

Kim był Tadeusz Korona ps. "Groński"? Dla mnie osobiście był bohaterem, dzięki któremu uratowało się wielu Polaków podczas "Rzezi Wołyńskiej" 1943 r. O tym młodym człowieku słyszałem od dzieciństwa, nawet myślałem , że Groński to nazwisko a Korona pseudonim. Wspominali o nim członkowie mojej rodziny między innymi, wujek Zygmunt Romankiewicz ps. "Brzoza" i kuzyn Mieczysław Romankiewicz ps. "Sarna" z oddziału "Jastrzębia" ( por. Władysława Czermińskiego). Razem brali udział w bitwie pod Gruszówką, o czym później. Tadeusz Korona pochodził z Kowla gdzie od dawna mieszkali jego rodzice: Stanisław i Antonina. Miał 3 braci i siostrę.

Czytaj więcej...

  Na głowach sowieccy żołnierze mieli sukienne spiczaste niby hełmy zwane przez nas budionówkami z ogromną czerwoną gwiazdą pośrodku. Mundur sięgający po kostki prawie do ziemi, u góry zapinany na guzik. Od czasu do czasu, gdy któryś przystanął na chwilę mogłam dokładnie im się przyjrzeć widząc jak w dolnej części płaszcza od dołu troczyły im się nici. Buty tak śmierdziały dziegciem, że nie szło oddychać, udawały przy tym wysmarowanie pastą. Dziegciem były wysmarowane zapewne dlatego, że ta naturalna smoła drzewna chroniła buty przed wilgocią. Cholewki ich wysokich butów były pofałdowane. Parciane pasy tkane, karabin z bagnetem zwisał na sznurku konopnym. Jak dobrze przyjrzałam się jednemu z nich to zauważyłam, że sznurek od karabinu na wysokości piersi także mu się troczył. Nie objawiałam się ich tylko z jednego powodu, od razu przypomniał mi się obraz z kościoła przedstawiającego mękę Pana Jezusa. Żołnierze rzymscy ubrani byli podobnie tylko, że na Golgocie byli w zbroi i krótkich spodenkach, nie takich szmatach jak czerwonoarmiści. Miny mieli marsowe. Jak już wspominałam byli bardzo ostrożni, gdyż po ich zachowaniu wyglądało jakby spodziewali się napaści ze strony Polaków. Widocznie bolszewicka propaganda przed wyruszeniem do Polski wpajała im do głowy żeby na nas uważać. Po wejściu do miasta od razu wzięli się za porządki i zaczęli wprowadzać swoje zwyczaje.

Czytaj więcej...