14 Pułk Ułanów Jazłowieckich, „maskotka Lwowa” w okresie międzywojennym i wielka miłość jego mieszkańców, począwszy od batiara z Łyczakowa – gdzie Pułk stacjonował w górnych i dolnych koszarach, po galicyjskich hrabiów – być oficerem Pułku było marzeniem wielu ich synów! Choć może szczególnie hrabianek, ale i łyczakowskich „piękności”. Witold Szolginia opisał pięknie w swoich kolejnych książkach konne „występy” pułku na ulicach Lwowa z okazji uroczystości patriotycznych czy udział w nabożeństwach w Kościele Matki Boskiej Ostrobramskiej, górującym nad koszarami.

Czytaj więcej...

Totalna klęska hitlerowców pod Stalingradem skutecznie przerwała marsz tych wojsk na wschód.
Rozpoczęta kontrofensywa Armii Czerwonej i trwające do marca 1943 roku walki przechylały szalę zwycięstwa na korzyść sowietów.

Nowa sytuacja na froncie wschodnim została przeanalizowana przez komendanta głównego Armii Krajowej gen. Tadeusza Komorowskiego (Bora), który 20 listopada 1943r. podjął decyzję o wprowadzeniu  na Kresach Akcji „Burza”. Akcja „Burza” była  operacją wojskową zorganizowaną i podjętą przez oddziały Armii Krajowej przeciw wojskom niemieckim w końcowej fazie okupacji. Koniec okupacji wskazywał postępujący front wschodni na którym siły niemieckie regularnie ustępowały przez Armią Czerwoną spychającą okupanta w kierunku zachodnim w tym w kierunku granic RP, gdzie oddziały AK miały występować w roli gospodarza.

Czytaj więcej...

Roman Szajner potomek kresowian z Wołynia napisał bardzo ciekawy list do naszego kolegi z Dolnego Śląska, załączając jednocześnie interesujący historycznie dokument. Wyjaśnił jednocześnie, „ w posiadanie tych wspomnień wszedłem opróżniając mieszkanie po śmierci mojej prababki Ludwiki (żony Stanisława Kotarskiego). „
Kolega Edward po zapoznaniu się ze wspomnieniami zapytał pana Romana, czy istnieje dalszy ciąg tego intrygującego pamiętnika i czy można go opublikować? W odpowiedzi mamy  zgodę pana Romana który między innymi napisał: „ nie widzę żadnych przeszkód z publikacją tego materiału. Może ktoś znajdzie w nim coś ciekawego dla siebie. Jeżeli chodzi o brak tych lat z konspiracją i walk z Ukraińcami, to chciałem dociec gdzie jest reszta. Z opowiadań syna pradziadków, Bolesława wiem, że były też spisane, ale gdzieś przepadły. Podobno moja śp. prababka to spaliła, a uratowało się tylko to co przesłałem.”  
Bez wątpienia szkoda, że tych fragmentów nie ma, bo Stanisław Kotarski figuruje w spisach 27 WDP AK pod pseudonimem „Zawisza”, ale cenne jest i to co się uratowało. Zapraszamy zatem  naszych czytelników do zapoznania się z odległymi wspomnieniami pana Stanisława, który skrupulatnie je spisał jak poniżej.  

Urodziłem się 1 list. 1897 r. w kol. Peresieka, jako syn Antoniego i Julianny z Masiewiczów ślubnych małżonków Kotarskich, na chrzcie dano mi imię Stanisława.
Rodzice moi pochodzili z b. Królestwa Polskiego, przybyli jeszcze dziećmi ze swymi rodzicami i osiedlili się w pobliżu Kowla na Wołyniu.

Czytaj więcej...

Kiedy przyszedł czas przystąpienia do Pierwszej Komunii Świętej, uczestniczyłam w przygotowaniu i naukach religii. Uczył nas ksiądz proboszcz Szczepan Jurasz. Przez ostatni miesiąc przygotowań chodziliśmy na nauki do klasztoru w Nyrkowie do sióstr szarytek. Ksiądz codziennie tam odprawiał msze święte. We wszystkich uroczystościach kościelnych i mszach świętych odprawianych w naszym kościele uczestniczyła księżna Eleonora Lubomirska, osoba bardzo religijna i poważana w naszym środowisku. Odpust parafialny w naszej wsi odbywał się w święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, 2 lipca każdego roku. Podczas uroczystej sumy któregoś roku został poświęcony nowy obraz Matki Boskiej, później nazwanej Czerwonogrodzkiej, bowiem księżna Lubomirska ufundowała nową suknię do cudownego obrazu naszej Pani – Matce Bożej.

Foto: / Ruiny Kościola w Czerwonogrodzie

Czytaj więcej...